“คบคนพาล พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล” เป็นสุภาษิตที่บอกได้ดีเลยว่าเราต้องรู้จักเลือกคบคน ถ้าไม่รู้จักเลือกคบคนอาจนำพาหายนะมาให้ก็ได้
ว่ากันว่า “หนังสือที่อ่าน งานที่ทำ และเพื่อนที่คบ” บอกได้ว่าอนาคตของเราจะเป็นอย่างไร ซึ่งเพื่อนที่คบนี่แหละจะพาเราไปในทางที่ดีก็ได้ หรือพาไปตกต่ำก็ได้อีกเหมือนกัน
ยิ่งถ้าไม่รู้จักเลือกคบคน โอกาสที่จะพากันไปในทางไม่เจริญก็มีมากกว่า เพราะฉะนั้นจำนวนเพื่อนจึงไม่ใช่สิ่งสำคัญ เพื่อนคนเดียวแต่เป็นเพื่อนที่ดี เป็นกัลยาณมิตร ย่อมดีกว่ามีเพื่อนเป็นโขยงแต่ไร้คุณภาพ
กัลยาณมิตร ในความหมายทางโลกคือมิตรแท้ เพื่อนแท้ที่คอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันอย่างจริงใจโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แต่ถ้าเป็นทางธรรม กัลยาณมิตร จะต้องเป็นผู้ที่ให้มรรค 8 แก่ผู่อื่นเท่านั้น ถึงจะเรียกผู้นั้นว่ากัลยาณมิตรได้ แต่เอาเข้าจริง เราเข้าใจคำว่า “กัลยาณมิตร” ในบริบทของเพื่อนแท้ซะมากกว่า
เพื่อนแท้ในทางธรรมก็คือ สุหทมิตร มิตรที่ดีที่จริงใจ หรือมิตรแท้ 4 ที่ต้องเป็นคนที่คอยอุปการะช่วยเหลือเพื่อน คอยร่วมทุกข์ร่วมสุข คอยแนะนำให้คำปรึกษาเรื่องที่มีประโยชน์ และเป็นคนที่มีน้ำใจรักใคร่เอ็นดู
เพื่อนที่มีลักษณะครบถ้วนแบบนี้คงหากันไม่ได้ง่าย ๆ แต่อย่าลืมว่าการคบเพื่อนก็สำคัญ เพราะเค้าคนนี้มีอิทธิพลต่อจิตใจและการกระทำของเราไม่มากก็น้อย ดังนั้นคัดคนดี ๆ เข้ามาในชีวิตหน่อยเถอะ เพื่อนคนไหนคบแล้วไม่เวิร์ค คอยแต่จะเอาเปรียบ หันหลังให้ไม่ได้ แทงข้างหลังตลอด ก็ไม่รู้จะมีเพื่อนแบบนี้ไปทำไม ตัด ๆ ออกไปจากชีวิตบ้างก็คงไม่เสียหายอะไรมั้ง
ลองถามตัวเองดูว่าเพื่อนที่อยู่ในชีวิตเรา เป็นคนแบบไหน คนที่คอยนินทาเราตลอด ไม่เคยมีน้ำใจหยิบยื่นให้ หรือคนที่คอยสนับสนุนส่งเสริมและเป็นกัลยาณมิตร..เลือก คัด และตัด เอาเฉพาะคนที่ดีกับเราน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด
