การสวดมนต์ คือการระลึกนึกถึงพระคุณของพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระอริยสงฆ์ เมื่อระลึกนึกถึง จิตใจก็จะสงบร่มเย็น อีกทั้งเกิดสิริมงคลมากมายแก่ผู้สวด เนื่องจากบทสวดที่เปล่งออกมานั้นล้วนเป็นพุทธคุณ เป็นถ้อยคำมงคล ซึ่งคนโบราณเชื่อกันว่าหมู่เทวดาชอบฟังธรรมะ และเสียงสวดมนต์ ทำให้เหล่าเทวดาอำนวยอวยพรอันเป็นมงคลแก่ผู้สวดมนต์เอง
นอกจากนี้ เรายังสวดมนต์เพื่อฝึกภาวนา ฝึกสมาธิ และพัฒนาปัญญา หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นวิธีง่าย ๆ ที่จะเข้าถึงพระธรรม ดังนั้นก่อนสวดมนต์จึงควรทำจิตใจให้สงบ ปราศจากสิ่งรบกวน ไม่วอกแวก ตั้งใจและมีสมาธิอยู่กับบทสวดเพียงอย่างเดียว
ที่สำคัญแม้การสวดมนต์จะสวดได้ทุกที่ แต่ก็ควรพร้อมสมบูรณ์ทั้งร่างกายและจิตใจ ในเมื่อมีจิตใจที่ตั้งมั่นแล้ว ร่างกายก็ควรจะสะอาด แต่งกายอย่างสุภาพ เพื่อทำความเคารพและให้เกียรติทั้งบทสวดและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เคารพบูชา
ส่วนบทสวดนั้น บางคนบอกว่าบทนั้นดี บทนี้ดี สวดแล้วได้ผลบุญมากกว่า โดยจริง ๆ แล้วความยาวของบทสวดไม่ได้บ่งบอกว่าชีวิตจะดี ไม่มีปัญหาอุปสรรคหรือจะพบเจอสิริมงคล แต่บทสวดมนต์ควรเริ่มจากบทเกี่ยวกับพระพุทธเจ้า บทพระธรรม บทพระสงฆ์ บทสรรเสริญคุณบิดามารดา ครูอาจารย์ เทพเทวา เรียงกันมาตามลำดับ ซึ่งจะสวดด้วยบทใดก็ไม่ได้แปลว่าจะได้บุญกุศลมากหรือน้อย แต่ขึ้นอยู่ความตั้งใจ สมาธิ และการปฏิบัติตนอยู่ในศีลในธรรมร่วมด้วย
สำหรับการทำบุญนั้น บุญที่ประเสริฐที่สุดคือการทำบุญที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน การสวดมนต์ก็เช่นกัน ต้องสวดด้วยจิตใจที่บริสุทธิ์ ว่างเปล่าโดยไม่หวังใด ๆ และไม่ว่าจะเป็นการสวดด้วยวิธีการไหนหรือบทใด หากสวดด้วยความตั้งใจจริง พิจารณาเนื้อความจนเข้าใจและรู้ซึ้งถึงความหมายของบทสวดนั้น ๆ แล้ว ย่อมได้รับอานิสงส์มากมาย
อย่างไรก็ตาม จากการวิจัยพบว่าแม้การสวดเสียงดังจะสร้างความอิ่มใจ ความปีติหลั่งออกมาและช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่ยังไม่เข้าสู่ระดับการเยียวยา แต่การสวดมนต์ด้วยเสียงเบาแผ่ว พร้อมหลับตาสวดไปด้วยจะดีต่อร่างกาย สกัดความโกรธ ลดความกังวล และช่วยเยียวยาโรคร้ายได้
