วันก่อนเล่นตอบคำถามในอินสตาแกรม มีคนถามว่าเป้าหมายสูงสุดในชีวิตคืออะไร เป็นคำถามที่เคยถูกถามมาหลายครั้งแล้ว ในหลายช่วงของชีวิต คำตอบก็เปลี่ยนไปตามช่วงอายุ ช่วงวัยรุ่นก็อยากรวย มีเงินซื้อทุกอย่างที่อยากได้ พอเข้าสู่วัยทำงาน คำตอบก็เปลี่ยนเป็น อยากให้พ่อแม่พี่น้องสุขสบาย พอเริ่มศึกษาคำสอนของพระพุทธเจ้า เป้าหมายสูงสุดก็อยากบรรลุธรรม (แต่ใช้ชีวิตสวนทางมาก 55555) แต่คำตอบวันนี้ที่ตอบไปในอินสตาแกรมกับคำถามที่ว่า อะไรคือเป้าหมายสูงสุดในชีวิต คืออยากเป็นคนที่
“ยอมรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย”
เรื่องดีคงไม่ต้องพูดถึงใครๆ ก็รับได้ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่เรื่องร้ายน่ะสิ ไม่ใช่ทุกครั้งทุกเหตุการณ์ที่จะทำใจ ยอมรับ ได้ง่ายๆ
เช่น ธุรกิจที่ทำขาดทุนอย่างหนัก ตกงาน แฟนไปมีคนอื่น เพื่อนรักหักหลัง เป็นมะเร็ง คนที่รักตายเหตุการณ์ เหล่านี้จะมีสักกี่คนที่ยิ้มรับได้ง่ายๆ
เช่น เรื่องสุขภาพ ก่อนจะเข้าสู่กระบวนการรักษาก็ต้องยอมรับความจริงให้ได้ก่อนว่าโรคนั้นมันเกิดขึ้นแล้ว เพราะถ้ายังรับไม่ได้ หงุดหงิดหรือเศร้าโศกเสียใจไปเรื่อยๆ นอกจากโรคที่เป็นอยู่จะไม่ดีขึ้นแล้ว กลับจะแย่ลงไปอีกด้วย
การยอมรับมีหลายระดับ เริ่มต้น อาจยอมรับได้ว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นจริงแล้ว แต่ยังไม่สามารถยอมรับผลที่ตามมาได้ ขั้นสูงสุด คือยอมรับได้กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแท้จริงรวมทั้งผลที่ตามมา แล้วอะไรจะเป็นตัวช่วยให้การยอมรับเกิดขึ้นได้
โดยทั่วๆ ไปก็ เวลา เพราะแรกๆ อาจจะยังปรับตัวไม่ทัน ยังเคยชินกับการมีอยู่ พอต้องสูญเสียหรือพลัดพราก จากคน สัตว์สิ่งของ เงินทอง ตำแหน่ง ชื่อเสียง สุขภาพ เหล่านี้ ก็เป็นทุกข์
วันเวลาจะช่วยให้เราค่อยๆ ปรับตัวได้ กับการเปลี่ยนแปลง เป็นไปตามกระบวนการทางธรรมชาติ แต่ปัญหาของมนุษย์ส่วนใหญ่ คือ ทนให้เวลาทำงานไม่ไหว อยากให้มันผ่านไปเร็วๆ อยากลืมหรืออยากให้กลับคืนมาเหมือนเดิมยิ่งอยากมากเท่าไหร่ ยิ่งทุกข์เพิ่มขึ้นไปอีก
นอกจากจะทุกข์กับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ยังต้องมาทุกข์เพราะความอยากเพิ่มขึ้นไปอีก ถ้าเราลองยอมรับผลที่เกิดขึ้นด้วยใจเป็นกลางแล้วทำสิ่งที่สมควรทำ ไม่สร้างเหตุแห่งทุกข์เพิ่ม ความทุกข์ก็จะค่อยๆ จางลงไป ตามลำดับช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับว่าเรายึดมั่นมากน้อยแค่ไหน
ความจริงหลายครั้งมันโหดร้าย แต่การไม่ยอมรับความจริง มันโหดร้ายยิ่งกว่า
