ชีวิตแต่งงานต้องมีกระทบกระทั่งกันเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าแค่ทะเลาะสามี เดี๋ยวก็ดีกัน แต่กับแม่ผัวนี่สิ ทำยังไงก็ลงรอยกันไม่ได้ซะที
ก่อนแต่งงาน เราไม่ได้มีปัญหากับแม่สามี เรียกว่าเข้ากันได้พอสมควร อาจจะเพราะแค่เจอ ทักทายกัน ยังไม่ได้ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เราก็เลยไม่ได้คิดถึงภาพปัญหาของแม่ผัว-ลูกสะใภ้อยู่ในหัวเลย พอสามีบอกว่าแต่งแล้วก็ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน เราก็ไม่ได้อะไร ย้ายก็ย้าย ประหยัดดีด้วย แต่หารู้ไม่..นั่นคือการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงของเราเอง
หลังจากแต่งงานเหมือนทุกอย่างเริ่มพังครืนในเวลาไม่นาน อย่างแรกเลยก็คือเรายังไม่มีลูก แต่อยากมีมาก ตัวเราเองพยายามทุกวิถีทางแต่ก็ยังไม่ถึงเวลานั้นซะที ส่วนสามีก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เลยคิดว่าเค้าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แต่คนที่มีปัญหามากที่สุดคือแม่ผัว ภาพในมโนสำนึกของเค้าก็คือ แต่งงานแล้วต้องมีลูก ทำให้เราโดนว่าเรื่องไม่มีลูกซักทีแทบจะตลอดเวลา
อย่างที่สองคือ เรากับสามีทำงานนอกบ้านทั้งคู่ เลยไม่ค่อยมีเวลาให้กันซักเท่าไหร่ ยิ่งงานเราต้องทำวันเสาร์ด้วย วันหยุดวันเดียวก็คืออาทิตย์ ซึ่งเราก็อยากพัก ไม่ได้อยากตื่นเช้ามานั่งทำงานบ้านทั้งวันจนไม่มีเวลาพักผ่อน คือไม่ใช่ว่าเราไม่ทำงานบ้านนะ ปกติกลับจากทำงานก็ทำอยู่แล้ว แต่ที่แม่ผัวต้องการคือทุกอาทิตย์ต้องล้าง ต้องเช็ดทุกซอกทุกมุมในบ้าน ให้เอี่ยมอ่อง ภาพจำอีกอย่างของเค้าก็คือ ลูกสะใภ้ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง คือเข้าใจว่ามันก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรือเปล่า
สรุปก็คือพอเราบอกเค้าเรื่องงานบ้าน ประกอบกับการที่เรายังไม่มีลูกซักที กลายเป็นเรื่องใหญ่กว่าเดิม ทีนี้เลยอยู่ด้วยกันลำบาก เจอหน้ากันแต่ละที แม่ผัวก็จะคอยกระแนะกระแหนเรื่องงานบ้านตลอด เรื่องลูกไม่ต้องพูดถึง เปรียบเทียบเรากับญาติคนโน้น คนนี้ แม้แต่ดาราคลอดลูกยังเอาเราไปเปรียบเทียบกับเค้าเลย แรก ๆ เราก็ทน ๆ ฟังไป หนัก ๆ เข้า พอมาคุยกับสามี กลายเป็นว่าเค้าโทษเราที่ไม่ได้ดั่งใจแม่เค้า ทีนี้เราปี๊ดแตกเลย ทะเลาะกับผัวอีก เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในบ้านใครก็ไม่รู้ เลยทำให้คิดว่าเรามาอยู่ผิดที่ ทำให้ตัวเองเสียใจทำไม
สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้ก็คือ เงียบ สื่อสารกันให้น้อยที่สุด แต่กลายเป็นว่ายิ่งเงียบ ยิ่งโดนกระทบกระเทียบ บางทีเราก็ไม่อยากจะทน จะเลิกกับผัวเพราะแม่ผัว เหตุผลมันก็ดูแปลก ๆ ไปหน่อย สุดท้ายเรายื่นคำขาดกับสามีว่าให้ออกไปอยู่เอง แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเค้าอยู่กับแม่แค่สองคน ถ้าย้ายออกก็เท่ากับว่าแม่เค้าต้องอยู่คนเดียว ทีนี้เราเลยมืดแปดด้าน แม่ใคร ใครก็รัก อันนี้เราเข้าใจ สรุปเราก็เลยได้แต่อดทน ซึ่งก็ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ความอดทนเราจะสิ้นสุด ถึงวันนั้นเมื่อไหร่ เราคงต้องหาข้อสรุปให้กับชีวิตตัวเองจริง ๆ จัง ๆ ซะที
