2 ปีที่ผ่านมา หลายคนคงจะได้เห็น ครูอุ้ม หรือ น.ส.สุทธิลักษณ์ กันธิพันธ์ ที่ได้นำเสนอเรื่องราวของการเป็นครูบนดอยผ่านเฟซบุ๊ก Suthiluck Kanthipan ซึ่งครูอุ้มได้เขียนเล่าเรื่องราวภาพ และทำคลิปวิดีโอของการไปปฏิบัติหน้าที่ครูอาสาในถิ่นทุรกันดาร ที่โรงเรียนป่าเมี่ยงแม่พริก อ.แม่สรวย จังหวัดเชียงราย
สำหรับครูสาวที่มีอนาคตไกลดรีกรี นักศึกษาปริญญาเอก ว่าที่ด็อกเตอร์ เธอสามารถเลือกไปสอนในโรงเรียนที่มีความสะดวกสบาย มีสิ่งอำนวยความสะดวก แต่ครูอุ้มยอมทิ้งสิ่งเหล่านี้ ออกมาเผชิญกับความท้าทาย รับหน้าที่เป็นครูดอย อยู่ห่างไกลความเจริญและสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง
ครูอุ้มได้เขียนเล่าเรื่องราวหน้าที่ที่เธอต้องเผชิญกับความท้าทายในแต่ละวัน ที่มีเป็นความเสี่ยง ความอันตราย ของคนที่ต้องไปอยู่บนดอยเพียงลำพัง ที่คนในเมืองอย่างเราๆ อาจจะไม่เคยได้สัมผัส ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องห่างบ้าน อยู่ไกลพ่อแม่และคนรัก ขึ้นไปอยู่บนดอย จนทำให้บางครั้งอาจไม่ได้รับอ้อมกอดของคนที่คุ้นเคย บางวันแทบไม่ได้ยินเสียงกัน เพราะบนดอยไม่มีสัญญาณมือถือ มีเพียงเสียงสัตว์ป่าและบ้านพักครูหลังน้อยๆ คอยเป็นเพื่อนยามค่ำคืน
อากาศบนดอยเวลาหนาวก็หนาวกว่าใคร หน้าฝนแต่ละทีไม่อยากพูดถึง ครูอุ้มต้องเสี่ยงขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าถนนที่มีแต่โคลน ไปสอนเด็กๆ เหมือนในเกมส์เลย ที่เราต้องควบคุมรถให้ไปถึงจุดหมายให้ได้ แต่นี่คือชีวิตจริงของครูอุ้ม ไม่มีแสตนอิน ไม่ใช้ตัวแสดงแทน พลาดคือเจ็บ
ครูอุ้มคนเดียวแต่สามารถทำทุกอย่างให้กับเด็กๆ ได้ เช้าเป็นครู กลางวันเป็นแม่ครัว ทำกับข้าวให้เด็กๆกิน อาหารบนดอยมีผักเป็นวัตถุดิบหลัก วันไหนมีเนื้อมีไก่ ถือว่าวันนั้นลาภปาก พอเด็กๆกินอิ่ม ก็ต้องรีบถอดผ้ากันเปื้อน วิ่งมาจับชอล์กเขียนกระดานให้เด็กๆได้เรียนเหมือนเดิม
เธอเต็มที่กับเด็กๆ แม้จะหมดเวลาปฏิบัติหน้าที่ อย่างช่วงปิดเทอมหน้าหนาว เด็กบนดอยจะขาดแคลนสิ่งของ เสื้อผ้า ของใช้ในชีวิตประจำวัน ครูอุ้มไม่เคยมองข้ามสิ่งเหล่านี้ เมื่อปิดเทอมเธอก็จะลงจากดอยกลับบ้าน ไม่พลาดสักครั้งที่จะจัดตั้งกลุ่มเพื่อขอรับบริจาคของ เสื้อผ้ามือสอง เพื่อนำขึ้นไปให้เด็กๆ บนดอยได้ใช้ให้ความอบอุ่นร่างกายยามหนาว
ครูอุ้มใช้ชีวิตสมถะ อยู่กับเด็กดอย กินกับเด็กดอย ไม่ใช่สอนแค่ในห้องเรียน แต่เธอชอบพาเด็กๆไปเรียนรู้นอกห้องเรียนเสมอ เธอเข้าใจและเข้าถึงเด็กๆรวมถึงผู้ปกครองด้วย บ่อยครั้งที่ครูอุ้มจะได้รับความเอ็นดูจากผู้ปกครองของเด็กๆ ที่แวะเวียนมาดูแล และแบ่งปันอาหารการกิน
ล่าสุดครูอุ้มโพสต์ดีใจ สัญญาณมือถือที่รอคอย คนบนดอยจะได้ใช้กันแล้ว โดยในภาพมีคนช่วยกันขุดหลุมเพื่อลงเสาสัญญาณโทรศัพท์ คราวนี้ครูอุ้มจะได้ติดต่อกับคนที่บ้านสะดวกขึ้น รวมถึงคนบนดอยที่จะติดต่อสื่อสารกันก็ง่ายขึ้น และใครที่ติดตามครูอุ้มผ่านทางเฟซบุ๊กส่วนตัวอยู่ก็จะแฮปปี้สุดๆ อาจจะมีไลฟ์สดพาเดินเล่นชมดอยก็ได้นะ
จันได้เปิดอ่านบทความที่ครูอุ้มเขียน และวิดีโอความน่ารักของเด็กๆ จันไม่แปลกใจเลยที่ครูอุ้มจะเป็นที่รักของเด็กๆ และผู้ปกครอง รวมถึงจันด้วย นางฟ้าของเด็กดอย ต้องยกให้เธอคนนี้จริงๆ ครูอุ้ม ครูดอยคนดี
