นิทานอิสปเรื่องนี้ เล่าว่า มีนักรบชราคนหนึ่งรู้สึกอับอายกับหัวของตนที่ล้านเหี่ยนไร้เส้นผม จึงได้ไปเสาะแสวงหาวิกผมมาสวมใส่หัวของตน ต่อมาวันหนึ่งเขาได้ออกไปล่าสัตว์ป่ากับเพื่อน ๆ นักรบรุ่นราวคราวเดียวกัน
ขณะที่ ควบม้าไปนั้นเอง กระเเสลมก็พัดเข้ามาทำให้วิกผมหลุดปลิวหายไปในทันที เพื่อน ๆ พากันหัวเราะอย่างขบขันเมื่อเห็นศีรษะที่ไร้เส้นผมของเขา
เเต่นักรบชราก็เอ่ยอย่างขบขันแบบเเก้เขินว่า
“ขนาดผมจริงยังเอาไว้ไม่อยู่ เเล้วผมปลอมจะเอาอยู่ได้อย่างไร”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ถ้ายอมรับในสภาพความเป็นจริง ก็ไม่ต้องอับอายใคร คนเราไม่สามารถเลือกเกิดได้ เราต้องยอมรับความเป็นจริงและมีชีวิตอยู่ในสังคมได้ อย่าคิดว่าเรามีปมด้อยถ้าคิดเช่นนั้นเท่ากับว่า เราไม่รู้จักคุณค่าของตัวเอง อย่ามองคนแค่รูปลักษณ์ภายนอก คนจะดีต้องดีที่การกระทำและจิตใจ
และตราบใดที่เรายอมรับความจริงได้ ใจก็จะไม่ทุกข์
มัดใจ
