ถ้าพูดถึงการเดินทางในกรุงเทพมหานคร แน่นอนว่า “รถเมล์” เป็นระบบขนส่งสาธารณะที่ใหญ่ที่สุด และครอบคลุมพื้นที่ในการเดินทางมากที่สุด แต่สิ่งที่เป็นปัญหาของ “รลเมล์” คือสิ่งที่มาตรฐานที่สุดของมัน นั่นก็คือ “ป้ายรถ” ไม่ว่าจะเป็น ข้อมูลที่ยาวเหยียด ตัวเล็กอ่านไม่ถนัด บางคนที่ไม่เคยใช้รถเมล์มาก่อนก็จะเกิดอาการงงว่า ‘เลขสายนี้ไปไหนได้บ้าง?’ หนักที่สุดคือ ป้ายหาย!
เมื่อปัญหาเกิดขึ้น แน่นอนว่าจะต้องมีผู้ที่มองเห็นปัญหา แต่จะมีสักกี่คนกัน ที่พร้อมจะลุกขึ้นมาสร้างการเปลี่ยนแปลง
ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้เกิด MAYDAY! โดยสมาชิกของ MAYDAY แต่ละคนมาจากหลากหลายสาขาอาชีพ มีความเชี่ยวชาญต่างกัน เช่น นักผังเมือง กูรูรถเมล์ กราฟฟิกดีไซนเนอร์ ฯลฯ แต่สิ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน คือความสนใจเรื่องระบบขนส่งสาธารณะ พวกเขาคือกลุ่มคนรุ่นใหม่ที่ต้องการสร้างการเปลี่ยนแปลงในเรื่องเหล่านี้!
งานแรกของ MAYDAY เกิดขึ้นในช่วงงานพระราชพิธีของในหลวงรัชกาลที่ 9 เนื่องจากบริเวณท้องสนามหลวงในช่วงนั้น ประชาชนเดินทางเข้ามาจากทั่วสารทิศ เพื่อมาถวายสักการะพระบรมศพเป็นจำนวนมาก
MAYDAY จึงได้ทำป้ายแผนที่จุดจอดรถเมล์ ชัตเทิลบัสที่จะพาคุณออกไปยังทิศทางต่างๆ ของเมืองได้โดยไม่หลง (เป็นที่รู้กันดีกว่า การเดินทางในกรุงเทพฯชั้นในนั้นงงงวยมาก หากคุณไม่เคยเดินทางมาก่อน)
โดยผลงานในครั้งนี้ MAYDAY ได้เสนอแบบและมอบให้กับรัฐไปเลยฟรีๆ! และทางกทม. ก็มองว่ามีประโยชน์กับสาธารณะ จึงได้ดำเนินการติดตั้งไปทั้งหมด 120 ป้าย ทั่วเกาะรัตนโกสินทร์ แต่งานของพวกเขาไม่ได้จบลงเพียงเท่านั้น
ในการพัฒนาป้ายรถเมล์ MAYDAY มองว่าอยากใช้โครงป้ายเดิม เพราะมีพื้นที่ข้างล่างเหลือเยอะมาก ควรเติมข้อมูลอื่นๆ มากกว่าเลขสายรถเมล์ จึงได้รวบรวมข้อมูลสายรถทั้งหมดมา แล้วนำมาจัดเรียงให้เป็นระเบียบ เข้าใจง่าย ในพื้นที่จำกัด อย่างน้อยต้องบอกข้อมูลที่ทำให้ไม่หลงได้ ต้องบอกได้ว่าคุณอยู่ที่ไหน
MAYDAY จึงได้ร่วมกับ THAIGA และเปิดรับอาสาสมัครมาช่วยออกแบบ ได้กราฟฟิกดีไซน์เนอร์มาช่วยในการทำป้าย ไม่ว่าจะเป็นการใช้สี การจัดเรียงข้อมูล เพื่อทำให้ผู้ใช้เข้าใจและมองไม่ผิด เพราะการออกแบบไม่ใช่แค่ความสวยงามอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องของการใช้งานด้วยที่ต้องคำนึงถึง
เรียกได้ว่าสิ่งที่ MAYDAY ทำ เป็นการสร้างความเปลี่ยนแปลงอย่างเป็นรูปธรรมจริงๆ ที่สำคัญคือเกิดขึ้นจากประชาชนที่คลุกคลีอยู่กับปัญหาและมีใจอยากเห็นประเทศไทยของเราดีขึ้น จนทำให้คนข้างบนอาจจะต้องหันกลับมามองดูบ้างแล้วว่า สิ่งที่ประชาชนอย่างเราต้องการจริงๆคืออะไร
