คนที่ค้นพบตัวเอง
คือคนที่ตั้งคำถามกับตัวเองเก่ง
เหมือนคุยกับตัวเอง
แล้วตกลงกับตัวเองถูกได้ทุกวัน
ส่วนคนที่รู้สึกว่างโหวง
ทั้งชีวิตล่องลอยไกล
แบบไม่เคยเดินทางกลับมาพบตัวเองถูก
ไม่เคยรู้จักตัวเองอย่างแท้จริง
ไม่เคยตั้งเป้าหมายให้ชีวิตตัวเองได้
คือคนที่ชอบตั้งคำถามแบบไม่มีคำตอบ
ตอบยาก หรือตอบไม่ได้
เช่น ใช้อารมณ์กลุ้ม
ในการถามตัวเองวกไปวนมาซ้ำซากว่า
จะเอาไงดี? จะทำไงดี? จะยังไงต่ออีก?
จะหาใครมาช่วยได้?
อย่างเช่นทุกวันนี้
สถานการณ์โควิด
ทำให้ผู้คนหงุดหงิดกันเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
เพราะชีวิตแตกต่างไป
แบบควบคุมไม่ได้ ทำนายยาก
ลำบากแบบไม่รู้จะเรียกร้องความช่วยเหลือจากใคร
ความหงุดหงิดจะยิ่งทำให้คุณเบลอ
ที่เคยตั้งโจทย์ถามตัวเองไม่ค่อยถูกอยู่แล้ว
คราวนี้ยิ่งแย่หนัก
เพราะธรรมดาคนเรา
เมื่อตั้งคำถามกับมนุษย์ด้วยกันไม่ได้
ก็มักหันไปตั้งคำถามกับฟ้าดินในอากาศว่างเปล่า
เพื่อจะได้รับความว่างเปล่าเป็นคำตอบ
การตั้งคำถามกับคนอื่น
คุณมักไม่จำจริง ถ้าคำตอบไม่เข้ามาอยู่ในใจ
แต่การตั้งคำถามกับตัวเองถูก
คุณไม่ต้องพยายามจำ
เพราะคำตอบมักกลายเป็นชีวิตที่เหลือ
ที่ติดตามตัวคุณไปทุกหนทุกแห่งอยู่แล้ว
อย่างเช่น สมมุติว่ากำลังกลัวตาย
เพราะได้ยินได้ฟังมาว่า
หลังโควิดผ่านไป
ภัยแล้งและน้ำท่วมโลกกำลังจ่อรอเล่นงานต่ออีก
หากเสพข่าวด้วยอารมณ์หมกจมเป็นทุกข์ท่าเดียว
คุณจะเกิดความหดหู่ ส้ินหวัง ท้อแท้
อยากยกมือยอมแพ้
หรือตั้งคำถามกับตัวเองแบบสิ้นท่าว่า
จะฝากความหวังไว้กับเทพองค์ไหนดี?
แต่หากคุณเคยตั้งคำถามกับตัวเอง
อย่างมีสติมาก่อน
ตอนเผชิญวิกฤตใหญ่น้อยในชีวิต
คุณจะตั้งคำถามที่ต่างไปอย่างสิ้นเชิง
เช่น ถ้าชีวิตเหลือน้อย
จะใช้เวลาสั้นๆที่ยังมี
ทำเรื่องดีๆ อะไรให้คุ้มได้?
ถ้าตั้งคำถามสำคัญได้ถูกทิศถูกทางอย่างนี้
หากวิกฤตจะเล่นงานคุณให้ตายจริงๆ
คุณก็อาจทำสิ่งที่คุ้มชีวิตให้เกิดขึ้นก่อนตายทัน
แต่หากปีวิกฤตผ่านไป
โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณเลย
ก็เท่ากับคุณใช้ปีนี้ทำเรื่องคุ้มสุดคุ้มให้เกิดขึ้น
ปีนี้อาจเป็นปีทอง
ที่คุณขอบคุณคุณตัวเองได้ไปจนชั่วชีวิต!
