จากกรณีพบศพเด็กหญิงวัย 11 ปี สภาพเปลือยกายถูกทิ้งในป่าที่ จ.ชลบุรี ซึ่งเจ้าหน้าที่ตำรวจรวบตัวเพื่อนพ่อของเด็กหญิงในฐานะผู้สงสัย ก่อนที่จะรับสารภาพว่าการก่อเหตุครั้งนี้ไม่ได้วางแผนมาก่อน ในตอนแรกได้ขี่รถจักรยานยนต์ไปรับเด็กที่โรงเรียน เพื่อพาไปส่งบ้าน ระหว่างทางเด็กได้เรียก “ลุงจ๋า” เลยทำให้เกิดอารมณ์ทางเพศ จึงจอดรถข้างทางและพยายามทำอนาจาร แต่เด็กบอกว่าเจ็บ จึงได้หยุด แต่เด็กพยายามวิ่งหลบหนีจึงตามจับตัวไว้ ซึ่งเป็นจังหวะมีคนงานเดินผ่านมาพอดี จึงใช้มือปิดปากเด็ก แต่อาจปิดแรงไปหน่อย จึงอาจทำให้เสียชีวิต ด้วยความกลัวความผิดจึงได้ถอดชุดนักเรียนใส่กระเป๋าไว้ เพื่อไม่ให้ใครทราบว่าเด็กเป็นใคร เรียนที่ไหน ส่วนศพอุ้มไปทิ้งไว้ในป่า (เรียก“ลุงจ๋า”เลยมีอารมณ์! ฆาตกรรับสิ้นเหตุขืนใจฆ่าด.ญ.11ขวบ บอกขอโทษพ่อเด็ก-เพื่อนรัก)
กรณีดังกล่าวทำให้กระแสเรียกร้องเพิ่มโทษข่มขืน = ประหารกลับมาเป็นประเด็นขึ้นอีกครั้ง เนื่องจากกฎหมายมีบทลงโทษบุคคลที่ฆ่าคนตายโดยเจตนาคือการประหารชีวิตอยู่แล้ว แต่ที่หลายกระแสพยายามเรียกร้องให้โทษในคดีข่มขืน = ประหาร เนื่องจากการข่มขืนแม้จะเหยื่อรอดชีวิตแต่ความรู้สึกของเหยื่อก็เหมือนกับตายทั้งเป็น การฟื้นฟูทางจิตใจให้เหยื่อกลับมาเหมือนเดิมมีความเป็นไปได้ค่อนข้างยาก
ท่ามกลางผู้สนับสนุนก็ย่อมต้องมีผู้คัดค้าน แม้กระแสสังคมจะเรียกร้องให้เพิ่มโทษข่มขืน = ประหาร แต่ก็มีอีกหลายเสียงที่ไม่เห็นด้วยกับบทลงโทษดังกล่าว เหตุผลหลัก ๆ เป็นเพราะไทยอยู่ใต้พันธกรณีระหว่างประเทศว่าด้วยการลงโทษต้องสอดคล้องกับหลักมนุษยธรรม บทลงโทษตามกฎหมายอย่างจำคุกหรือประหารชีวิตเป็นสิ่งที่อยู่ภายในเงื่อนไข แต่การลงโทษด้วยความโกรธแค้นของสังคมเป็นสิ่งยอมรับไม่ได้ในกติกาสากล
นอกจากนี้ หากบทลงโทษของการข่มขืน = ประหาร อาจทำให้ผู้กระทำผิดฆ่าปิดปากและอำพรางศพเหยื่อทุกราย ที่สำคัญการเพิ่มโทษให้หนักขึ้นไม่ได้หมายความว่าอัตราการทำผิดจะลดลง ปัญหาที่แท้จริงอาจไม่ได้อยู่ที่การจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว อย่างการเพิ่มบทลงโทษ แต่อยู่ที่การปลูกฝังจิตสำนึกรับผิดชอบชั่วดีของคนในสังคมก็เป็นได้ แล้วคุณล่ะคิดว่าควรเพิ่มโทษ ข่มขืน = ประหาร หรือไม่
