หลายๆครั้งเวลาเจอใคร มักจะมีคำถามให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆว่า “พี่จะรุ้สึกยังไงคะ ถ้าคนที่เขามาขอคำปรึกษา สุดท้ายเขาไม่เห็นทำอย่างที่พี่บอกเลย” เอาจริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรค่ะ คนทุกคนเป็นเจ้าของชีวิตของตัวเอง ถึงได้พูดเสมอว่า เราเป็นแค่กองเชียร์ คนทุกคนเป็นกองหน้าในชีวิตของเขา เราเชียร์แทบตาย แต่เขาไม่อยากสู้ เราก็ทำได้แค่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ สิ่งที่บอกตัวเองเสมอคือ ปัญหาทุกอย่างถ้าแก้กันง่ายๆ เขาคงแก้แล้ว ไม่ต้องรอโทรเข้ามาถามพี่อ้อยพี่ฉอดหร็อก ทางรอดทุกคนมี แต่อยู่ที่แข็งแรงพอจะเดินไปหาทางรอดหรือยัง? ความสามารถในการรอคอย และอดทนแต่ละคนไม่เท่ากัน ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่ายมาก ถ้าเราไม่ได้รักคนๆนั้นเท่าที่เขารัก ปัญหาคนอื่นเราใช้หัว ปัญหาตัวเราใช้ใจ เรื่องคนอื่นเราเลยเก่งกาจ ตายอนาถเรื่องตัวเองเยอะแยะไป ปัญหาคนอื่นเราถึงบ่นได้ ตำหนิได้ บางคนใช้คำว่า ทำไมโง่ขนาดนี้ด้วยซ้ำ อย่าไปกระหน่ำซ้ำเติมใครเลย มีใครไม่เคยอดทนเพื่อคนที่ไม่คู่ควรบ้าง
“ พี่อ้อยคะ หนูทนไม่ไหวแล้ว พ่อเป็นคนเจ้าชู้เหลือเกิน ตั้งแต่หนูเด็กจนโต กินเหล้าเมา มีเมียน้อยเลี้ยงดูเขาไม่ซ้ำคน ทั้งที่บ้านเราไม่ได้ถือว่ามีฐานะ พอไม่มีเงินก็มาขอกับแม่ เอาไปให้บรรดาเมียน้อย ส่งข้าวส่งน้ำเขาถึงที่ทำงาน แต่ไม่เคยส่งข้าวส่งน้ำแม่เราเลย คือมันเป็นแบบนี้มานานมากแล้วค่ะ ปัญหาเรื้อรัง เดี่ยวนี้แย่กว่าเดิมอีก แสดงความเป็นคนรักครอบครัว นอนอยู่บ้านกับลูกเมีย พอทุกคนหลับหมด เขาแต่งตัวเก็บข้าวของไปนอนนอกบ้านกับคนนั้นคนนี้ หนูสงสารแม่มากค่ะ ให้เล่าทั้งวัน มันคงไม่จบ แม่ไม่ยอมออกจากบ้าน แม่ให้เหตุผลว่า แม่เป็นคนสร้างบ้าน สร้างอะไรมาแม่ไม่อยากออกไป อยู่บ้านที่ร้อนเป็นไฟ หนูอยากหาทางออกอยากแก้ปัญหาค่ะ จะว่าไปตอนนี้หนูไม่รักพ่อเลย ใช้คำว่าเกลียดก็ยังได้ พ่อสร้างความเดือดร้อนให้ทุกคนในบ้าน ตอนนี้หนูพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ว่าแม่แรงๆ หนูเสียใจนะคะ แต่หนูไม่รู้ว่าทำไมเราต้องยอมให้กับคนแบบนี้”
เขาเป็นสามีภรรยากันมาก่อนเราเกิดอีกค่ะน้อง ที่บอกแบบนี้เพื่อให้เรายอมรับทำใจ คนที่เจ็บปวดกว่าเราคือ “แม่” แต่ที่ท่านทน ท่านคงมีเหตุผลของท่าน ไม่ว่าเราจะเข้าใจหรือไม่ ยังไงก็ต้องยอมรับ การไปว่าท่านแรงๆ น้องคิดว่า “การตำหนิ” “การว่ากล่าว” จะทำให้ท่านหมดความอดทนจากพ่อหรือ? พี่ว่า “ไม่” และ ไม่แน่นะ อีกหน่อย น้องมีความรัก น้องเจอคนที่รักจริงๆ น้องอาจจะอดทนยิ่งกว่าที่คุณแม่ทนอีกหลายเท่า เราทำได้แค่อยู่ข้างๆ แม้ไม่ได้เข้าข้าง รู้ว่าแม่เจ็บปวดแค่ไหน เรายิ่งต้องเข้าไปประคองหัวใจแม่ กอดท่านให้แน่นๆ ทดแทนและชดเชยอ้อมแขนของพ่อที่แม่อาจรอมาครึ่งค่อนชีวิต ห่วงท่านแค่ไหน ก็บอกกันไปตรงๆ แม่รู้ไหมว่าหนูรู้สึกอะไร แม่อย่าอดทนจนเจ็บปวดมากไปนะแม่นะ แม่เป็นหัวใจของหนูเหมือนกัน พ่อทำแม่เสียใจแค่ไหน หนูเสียใจมากกว่านั้นหลายเท่า เข้าไปดูแลแม่อย่างเต็มที่เท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำได้
ยังไงเลือดครึ่งหนึ่งของเรา ก็มาจากพ่อ พี่จะไม่บอกให้น้องต้องก้มหน้าก้มตาอดทนเพียงเพราะเขาเป็นพ่อ ถ้าคิดแบบนั้นไม่ไหว ก็ต้องบอกตัวเองเข้าไว้ สิ่งที่เราทำในวันนี้ก็เพราะแม่ พ่อคือความสุขของท่าน แม้จะเป็นสุขที่แลกมาด้วยความทุกข์ทรมานในการใช้ชีวิตคู่ เรายังคงให้ความเคารพพ่อ ในฐานะเจ้าของเลือดเนื้อครึ่งหนึ่งของเรา
น้องเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน พ่อทำให้บ้านร้อน เราก็ทำให้บ้านเย็นลง พยายามดึงความสุขของแม่ ให้มาอยู่ที่ลูกๆ ไม่ว่าพ่อจะทำอะไร อย่าให้มีผลอะไรต่อใจคนในบ้านอีก ถ้ามีโอกาสจะเตือนสติคุณพ่อได้บ้างก็ทำ คุยกันดีๆ “พ่อคะ ผู้หญิงคนอื่นๆของพ่อ เขาหาเงินเองไม่ได้เลยเหรอ ถึงต้องมาคอยเงินที่แม่หนูทำมาหาเลี้ยง แค่ห่วงแม่เฉยๆค่ะ แม่เหนื่อยมากมายแล้วในการเลี้ยงดูพวกเรา ไหนจะต้องเส่งเสียเลี้ยงดูผู้หญิงนอกบ้านที่ทำให้บ้านเราแสนทุกข์ทรมาน หนูแค่ขอกับคุณพ่อตรงๆค่ะ อย่าให้แม่ลำบากกว่านี้เลย ด้วยความเคารพค่ะพ่อ” เราทำหน้าที่ในส่วนของลูกคนหนึ่ง ถ้าคุยก็แล้ว พูดก็แล้ว พ่อยังไม่หยุดเห็นแก่ตัว เราก็ยิ่งต้องเห็นแก่หัวใจแม่ เก็บเงินส่วนหนึ่งไว้ดูแลท่าน ในส่วนที่แม่จะยอมให้พ่อเบียดเบียนแค่ไหนก็สุดแท้แต่ใจท่าน ในความเป็นสามีภรรยาเราไม่ยุ่ง มุ่งแต่ความเป็นลูกที่ดี ดีกว่ากระหน่ำซ้ำเติมแม่ด้วยคำพูดแย่ๆ ให้แม่รู้สึกเจ็บหนัก เหมือนคนรอบตัวไม่มีใครรักท่านเลยซักคน
เรื่องใดที่เกิดขึ้นกับครอบครัว โดยเฉพาะพ่อแม่ ยอมรับเถอะเราเปลี่ยนท่านไม่ได้ ความสุขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน อย่าหงุดหงิดกับความอดทนของใคร เพราะทุกหัวใจล้วนมีความหวัง ในวันที่จะปักหลักอดทนเพื่อคนที่เขารัก เราไม่ได้รักพ่อ เท่าที่แม่รัก ยิ่งไม่เห็นด้วยกับพ่อมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องดูแลหัวใจแม่มากขึ้นเท่านั้น เราไม่ใช่ลูกเล็กๆ ที่เฝ้ารอเรียกร้อง สิ่งที่เรา “อยากได้” จากครอบครัว แต่เราโตพอที่จะแสดงความ “อยากให้” ได้บ้างแล้ว เด็กตัวเล็กๆ ร้องขอรอให้พ่อแม่อุ้ม วัยนี้ เราจะอุ้มครอบครัวของเรายังไง ต้องถามใจตัวเองได้แล้ว
