เมื่อความตายเป็นเรื่องง่าย ความท้าทายคือการยังต้องมีชีวิตอยู่ - เพจบันทึกนึกขึ้นได้

เคยรู้สึกอยากตายกันมั้ยครับ 

เคยรู้สึกอยากขึ้นไปยืนบนที่สูงๆ แล้วกระโดดลงมามั้ย

เคยอยากวิ่งออกไปที่ถนน แล้วให้รถชน แบบที่ตุ๊บเดียว แล้วดับไปเลยมั้ย

อยากหายไปเลย ไม่อยากรับรู้อะไรเลย

อยากหลับไปยาวๆ 

อยากให้ทุกอย่างที่เจออยู่ตรงนี้ ตอนนี้ เป็นอีกเรื่องหนึ่งเมื่อตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้

ผมเคยเป็นนะ 

เวลาที่ต้องพบเจอกับวันที่มันแย่ๆ มากๆ 

วันที่เราหาคำตอบกับสิ่งที่มันอยู่ตรงหน้าเราไม่ได้จริงๆ 

จนเราตั้งคำถามกับตัวเองว่า 

นี่เราอยู่ไปทำไม เราทำงานไปทำไม 

ถ้าไม่ใช่เพราะหนี้สิน ที่สุมรออยู่ทุกเดือน 

มีพ่อแม่ให้ดูแล มีแมวที่ต้องรีบกลับบ้านไปให้อาหาร

มีคอนเสิร์ตที่อยากไปดู มีที่เที่ยวที่อยากเดินทางออกไป

เราจะต้องทำงาน และมีชีวิตอยู่ไปไหม 

เป็นคำถามที่ผมถามกับตัวเองมาตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น

จนเข้าช่วงยี่สิบ มันก็มีช่วงที่เราลืมคำถามนี้ไปนะ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน 

แต่พอมีใครสักคนตายจากไปในชีวิต 

คำถามเหล่านี้ก็จะกลับมาอีกครั้ง

อย่าเพิ่งตกใจหรืออย่าเพิ่งเอะใจว่า

เอ๊ะ นี่ผมป่วยรึเปล่า 

นี่แกไม่อยากตื่นไปทำงาน ขนาดคิดว่า ตายไปเลยดีไหมเนี่ยเลยหรอ

ก็ไม่ใช่แบบนั้น

จากที่ผมได้คุยกับคนรอบๆ ตัว

เราต่างมีความคิดแบบนี้อยู่เหมือนๆ กัน

มันเป็นการคิดชั่วครู่ ที่เข้ามาในหัว 

แต่มีไม่กี่คนหรอกที่ตัดสินใจทำมันลงไป 

ปลายปี ก่อนวันคริสมาสพอดิบพอดี

เจ้านายเก่าผม จากไปด้วยโรคที่รุมเร้า

เป็นการต่อสู้กับโรคภัยที่ยาวนานนับปี 

แกเป็นผู้ชายที่แข็งแรง ดูไม่ออกเลยว่าจะมีอะไรมาทำให้แกป่วยไข้ลงได้

พี่อีกคนที่สนิทกัน เคยป่วยเป็นมะเร็ง เพิ่งจะจบคอร์สการรักษาไปได้ ไม่กี่เดือน

คีโม ฉายแสง สารพัดจะต่อสู้กับโรค 

หมอนัดไปตรวจอีกรอบ ก้อนมะเร็งไปโผล่อีกที่ ต้องมาเริ่มรักษากันใหม่ 

เพื่อนสนิทผมคลำๆ ที่หน้าอก เจอก้อนเนื้อ เลยตัดสินใจไปผ่าออก

ผลออกมาว่า เป็นชิ้นเนื้อไม่ดี ต้องเข้ารับการรักษา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ 

เพิ่งสูญเสียญาติกับเป็นที่รักไปด้วยโรคเดียวกัน 

ผมไม่ได้กำลังหดหู่ หรือกำลังกลัวว่าสักวันมันจะเป็นคิวผมหรอก

อีกอย่างที่บอกมาก็ไม่ได้มาแช่งว่าเค้ากำลังจะตายจากกัน 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมช่วงนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่า ชีวิตเรามันช่างบอบบาง

บอบบางจนที่ไม่รู้ว่า ความรู้สึกเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้น 

ยิ่งใหญ่พอกับการเจ็บปวดเมื่อใครสักคนจากไปมั้ย 

พอเห็นความเจ็บปวดของคนอื่นแล้ว 

เรารู้สึกว่า สิ่งที่เราโฟกัส สิ่งที่เราเศร้า บางทีมันดูไม่มีแก่นสารอะไรกับใครเขาเลย 

ส่วนตัวไม่ได้เป็นคนกลัวเรื่องความตาย

ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องไม่ควรพูด 

แถมยังรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นเรื่องที่เราควรพูดกันบ่อยๆ ด้วยซ้ำ 

ความตายมันเป็นเรื่องง่ายนะ

คนเราถ้าจะตาย เสี้ยววินาที 

ดีดนิ้วทีเดียว มันก็พรากเราไปจากตอนนี้ได้แล้ว

แต่การมีชีวิตอยู่ต่างหากที่มันยากกว่านั้นหลายเท่า

การทำให้ตัวเองสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ 

พยายามค้นหาสิ่งที่เป็นความหมายกับชีวิตตัวเองต่างหาก

ที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของแต่ละคนที่ต้องไปหา

ว่าความหมายของชีวิตของตัวเราเองมันคืออะไร 

คล้ายๆ เหมือนโดนให้โจทย์มาตั้งแต่เกิด 

แล้วเราใช้เวลาที่เหลืออยู่ทั้งชีวิตใจการหาคำตอบ 

ซึ่งเอาจริงๆ โดยส่วนตัวผม

อย่างที่เคยบอกไปว่า ผมไม่รู้ว่าความหมายของการมีชีวิตอยู่ของผมคืออะไร 

จนกระทั่งได้เห็นถึงความพยายามของการมีชีวิตอยู่ของพ่อตัวเอง

ในวันที่ค้นพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย 

วันที่มีคนมาบอกว่า อีกไม่เกินสองเดือนนะ 

นั่นคือวันที่เหมือนมีคนเอานาฬิกาทรายมาวางเอาไว้แล้วให้พ่อดูเม็ดทรายที่ค่อยๆหล่นลงมา

พ่อทำทุกอย่างที่จะทำให้ตัวเองมีวันและเวลาที่ยาวนานขึ้น

ผมเองก็เช่นกัน ที่พยายามทำให้เค้าได้อยู่กับเราเพิ่มขึ้นไปอีก 

พอถึงวันที่เราต้องจากไปจริงๆ แล้ว

ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับคนที่เรารักเลย

พ่อไม่พูดถึงเรื่องอื่นเลย 

ทุกอย่างคือคนใกล้ตัว ที่อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน 

แน่นอน เรามีความฝัน เรามีความรัก เรามีหน้าที่การงาน 

แต่พอถึงวันที่เม็ดทรายเม็ดสุดท้ายกำลังจะหล่นลงไปจากนาฬิกาทราย

ที่ใครก็ไม่รู้มาวางเอาไว้ 

พ่อเลือกที่จะจับมือลูกๆ ก่อนลาจากไป

ผมเคยเขียนเอาไว้ในตอน สิ่งที่นึกขึ้นได้หลังการสูญเสีย

ที่บอกว่า การตายจากของใครสักคน ทำให้เราเห็นคุณค่าของคนที่ยังอยู่ 

ผมเองก็ไม่รู้ว่าขณะที่คุณกำลังอ่านตัวหนังสือของผมอยู่ 

คุณรู้กันแล้วรึยังว่า 

ตอนนี้ เรามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรกัน 

ไม่ต้องถามหรอกว่า เกิดมาทำไม

เพราะในเมื่อเราต่างเกิดมาจนถึงวันนี้แล้ว

คำถามคือ เราสามารถอยู่ไปเพื่ออะไรได้มากกว่า 

ผมไม่ได้มองว่าการมีชีวิตอยู่ของผมมันต้องเพื่ออะไรที่ยิ่งใหญ่

ผมพยายามจัดการกับความคิดตัวเอง

ว่าจริงๆ แล้วผมต้องการอะไรในชีวิต

ผมชอบอะไร ผมไม่ชอบอะไร

ผมอยากอยู่กับใคร ใครที่ทำให้ผมมีความสุข 

ใครที่ผมควรจะให้ความสำคัญด้วย 

ผมอาจจะบอกตอนนี้ว่า 

ผมมีชีวิตอยู่เพื่อทำในสิ่งที่ผมอยากทำ

ได้ทำงานที่เมื่อเสร็จงานแล้วเรารู้สึกดีกับวันนั้น 

ได้อยู่กับแม่ ทำให้แกสุขสบายก่อนที่วันนั้นจะมาถึง 

ได้รักคนที่เค้ารักเรา ได้รู้จักความผิดหวัง 

แล้วการก้าวข้ามความรู้สึกนั้นมาให้ได้ 

มองดูแล้วเหมือนมีอะไรให้อยู่เยอะเลยนะครับ

แต่ถ้ามองลึกลงไปอีกนิด

ทั้งหมดอาจไม่ใช่เพื่อใครเลย

จริงๆ ผมก็อยากมีชีวิตอยู่เพื่อตัวผมเอง 

ถ้าเรายึดมั่นว่าเรามีชีวิตอยู่เพราะใครสักคน

หรืออะไรสักอย่าง

วันที่พ่อผมตาย วันที่แม่จากไป 

วันที่แมวที่เรารักป่วยตาย หายไปจากบ้าน

วันที่ศิลปินที่เราคลั่งไคล้ประกาศแต่งงาน

วันที่คนที่เราคิดว่ารักได้แค่คนนี้ บอกว่าไม่รักเราแล้ว 

นั่นคือวันที่เราไม่มีเป้าหมายในการมีชีวิตแล้วจริงๆ ใช่ไหม 

บางทีความเสียใจ การจากลา อาจทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ได้

แต่ผมค้นพบว่า 

จริงๆ เราก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ แม้ข้างในมันจะยังเจ็บปวดอยู่

มันไปด้วยกันได้ คือไม่ต้องลืมว่ามันมีเรื่องเศร้าอยู่ในใจหรอก

เดินไปพร้อมๆ กับมันนี่แหละ 

เพราะการได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่

ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเช้าที่เราขี้เกียจจะตื่นไปทำงาน

ยื่นมือไปเลื่อนเวลาตื่นที่โทรศัพท์ไม่รู้กี่รอบ 

แต่มีใครอีกหลายคนที่ภาวนาให้ได้อยู่รอดต่อไปอย่างน้อยอีกหนึ่งวันก็ยังดี 

ความตายเป็นเรื่องง่ายดาย

แต่ความท้าทายคือการมีชีวิตอยู่ต่อไป

เพื่อที่จะทำความเข้าใจตัวเอง

เข้าใจความสุข ความทุกข์ ความเจ็บปวดที่จะมีเข้ามาทดสอบ 

เพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก 

มีชีวิตอยู่เช่นเดียวกับคนที่อยากจะมีชีวิตอยู่จริงๆ

แล้วถ้าวันใดวันหนึ่งที่มีคนเอานาฬิกาทรายมาวางตรงหน้า

เราจะได้ไม่ต้องเร่งรีบไปบอกลาใคร

เราทำได้เต็มที่เท่ากับทุกวันที่เราทำอยู่นั่นแหละ

ไม่ได้มากไปกว่านั้นหรอก 

แต่ต้องมั่นใจนะ

ว่าได้ใช้ชีวิตอยู่กับวันนี้แล้วจริงๆ 

ติดตามบทความใหม่ ๆ จาก เพจบันทึกนึกขึ้นได้ ได้บน LINE TODAY ทุกวันศุกร์