สมัยผมเป็นเด็กต่างจังหวัด บ้านใครมีโทรทัศน์ แสดงว่ามีอันจะกิน
เวลานั้นโทรทัศน์ทุกเครื่องในประเทศไทยเป็นโทรทัศน์ขาวดำ แต่ขาวดำก็น่าตื่นเต้นแล้วสำหรับเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก
ตอนหัวค่ำเด็ก ๆ มักไปออกันที่บ้านที่มีโทรทัศน์ ทุกคนไปโดยไม่ได้รับเชิญ !
ผมจำได้ว่าดูหนังชุด ยอดมนุษย์ (Ultraman) ในบ้านใครสักคน เด็ก ๆ ดูกันไป เฮกันไป
เป็นความสุขของเด็กต่างจังหวัดกว่าครึ่งศตวรรษก่อน
เหตการณ์นักบินอวกาศสหรัฐฯโครงการอพอลโล 11 เหยียบดวงจันทร์ ก็เป็นที่ประจักษ์ตาของชาวบ้านผ่านหน้าจอขาวดำนี่เอง วันนั้นเจ้าของยกเครื่องโทรทัศน์ออกมาวางข้างหน้าให้ทุกคนชม เป็นวิถีชีวิตคนไกลกรุงยามนั้น
การมีโทรทัศน์ประจำบ้านเป็นความฝันเกินเอื้อม
บ้านผมมีโทรทัศน์เป็นครั้งแรกเมื่อผมเรียนชั้น ม.ศ. 4 เป็นโทรทัศน์ผลิตในประเทศไทย ราคาถูกที่สุดในท้องตลาด ตัวเครื่องและปุ่มไม่ค่อยแข็งแรงนัก ภาพแตกพร่าเป็นระยะ แต่ก็ดูได้
ภาพยนตร์โทรทัศน์ซีรีส์ชุด Kung Fu ที่ เดวิด คาร์ราดีน เล่นเป็นพระเส้าหลินท่องอเมริกา ก็ผ่านหน้าจอขาวดำนี้
แม้จะมีโทรทัศน์แล้ว ผมก็ยังห่างเหินจากมัน เพราะต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย
เมื่อเรียนจบ ไปทำงานที่สิงคโปร์ ก็หุ้นกับเพื่อนซื้อโทรทัศน์ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีโทรทัศน์สี ซื้อด้วยเงินตัวเอง ให้ความรู้สึกที่ดีเอาการ แต่กระนั้นก็ยังไม่ค่อยได้ดูโทรทัศน์ เพราะรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกจริตกับรายการโทรทัศน์ที่มี รายการทีวีสิงคโปร์ยุคนั้นก็จืดชืดไม่ถูกใจ
เมื่อไปอเมริกา ก็ทำงานหาเงินมา หุ้นกับเพื่อนเช่นเดิมซื้อโทรทัศน์มาดูกัน รายการหนังทีวีในอเมริกามีมากมาย ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ค่อยมีทางเลือกมากหน่อย มีหนังเก่ามากมายมา ‘รีรัน’ เป็นประจำ แต่กระนั้นผมก็พบว่าตัวเองไม่ใช่คอทีวี
เป็นคอหนังโรงจอใหญ่มากกว่า
ผมแทบไม่ใช้เครื่องโทรทัศน์ดูรายการทีวี ละครนี่ไม่ดูเลย เกมโชว์ รายการตลก ทั้งหลายก็ไม่ดู
เมื่อมีครอบครัว ก็เก็บเงินซื้อโทรทัศน์ จ่ายไปราวสองหมื่น ได้จอขนาด 21 นิ้ว ถือว่าเป็นพวก ‘มีอันจะกิน’ แล้วในสมัยนั้น !
ยุคนี้แทบไม่ค่อยเห็นใครอยากได้โทรทัศน์ 21 นิ้ว เพราะราคาตกลงมามาก ไม่ต้อง ‘มีอันจะกิน’ ก็พอซื้อได้ ผู้คนซื้อโทรทัศน์จอใหญ่ขึ้น เดี๋ยวนี้แต่ละบ้านมีโทรทัศน์มากกว่าหนึ่งเครื่อง
ช่วงหนึ่งมีคนผลิตโทรทัศน์ที่มีเครื่องเล่นวิดีโอติดมาด้วย เป็นทูอินวัน ก็เข้าท่าดี
ครั้นโทรทัศน์วิวัฒนาการสู่สมาร์ตทีวี การซื้อหาโทรทัศน์ฉลาด ๆ สักเครื่องก็ไม่ใช่ความฝันเกินเอื้อม แม้กับคนเงินน้อย
เดี๋ยวนี้ซื้อจอใหญ่ 50-60 นิ้วเป็นว่าเล่น ถ้าความละเอียดไม่ได้ 4K ดูแล้วระคายตาชอบกล !
ถ้าให้ดีก็ต้อง 8K !
วิวัฒนาการก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด สร้างสินค้าใหม่ ๆ มายั่วกิเลส แต่เราก็มักหาเรื่องเปลี่ยนโทรทัศน์อยู่เสมอ
ทว่าท้ายที่สุดแล้ว โทรทัศน์ไม่ใช่เทคโนโลยี ไม่ใช่ความละเอียดระดับใด แต่คือเนื้อหาสาระของรายการ ซึ่งดูเหมือนจะสวนทางกัน
วินทร์ เลียววาริณ
