ตั้งแต่โควิดมา ข้าพเจ้าก็ถวิลหาหมอนวด และช่างตัดผม โดยเฉพาะทำเลที่ลมโกรกได้ขนาดนี้จึงต้องมาถึงท่าศาลา ให้พ่อมหาจำเริญโย่ง ช่วยเลาะเล็มสลักเสลาหนวดผม ให้ปลิวหายไปกับสายลม
เขาบอกว่าตัดผมก็เหมือนกับการแกะสลัก แกะยังไงให้พอดีกับใบหน้า
แต่ที่ฟินกว่าคือ ออกมาหาทำเลตัดผม มีให้เลือกจะเอา ทะเล ทุ่งนา หรือว่าภูเขา
ร้านก็มี เขาเปิดร้านอยู่ในเมืองไม่ห่างจากโรงพัก
แต่ครั้นลูกค้าผ่านไปผ่านมาวันเสาร์อาทิตย์ ช่างไม่ค่อยว่างได้ตัด เพราะติดงานต้องสอนดนตรีศิลปให้กับเด็ก
เด็กๆ ละแวกนั้นคงมองลุงคนนี้เป็นเหมือนตัวละครในจินตนาการ ท่าทางเหมือนโจรสลัดพลัดหลงมาในตลาด
แล้วแต่ว่าเด็กกับผู้ปกครองจะจินตนาการไปในทิศทางใด
ส่วนเขาเชื่อว่าเด็กๆ ละแวกนั้น เป็นมนุษย์ตัวเล็กซึ่งมีของซุกซ่อนอยู่ในตัว ขอเพียงให้ได้มีโอกาสเรียนรู้หรือเพาะบ่ม โอกาสที่จะผลิดอกออกผลย่อมมี และถ้าใครได้เห็นเด็กเหล่านั้นตีกลอง(สองกระเดื่อง) ก็จะรู้ว่าเขาน่าจะคิดไม่ผิด
นึกไปว่าถ้าผมเป็นเด็กแล้วมีลุงคนนี้อยู่แถวบ้าน จินตนาการคงบรรเจิด
ตอนเดินไปตามร้านอาหาร บางคราได้ยินเด็กๆ ร้องทักอย่างคนคุ้นเคย ‘ลุงโย่งๆ’
จากนักดนตรีบนเวทีแสงสีในเมืองกรุง
‘โย่ง’ เป็นมือตีเพอร์คัสชั่นที่ใช้งานได้ดี ทั้งฝีมือและท่าทาง
ผมจึงสนุกทุกครั้งเมื่อได้เขามาร่วมงานเล่นดนตรี และบันทึกเสียง
โย่งเริ่มเห็นทางตันของการเป็นนักดนตรีกลางคืนในบางกอก จึงลองเลือกวิถีกลับบ้านเกิดมาหาเส้นทางใหม่ เปิดสอนศิลปะ รับจ้างตัดผม หัดชงกาแฟ และใช้มือช่วยขีดเขียนงานศิลปะบนแผ่นป้าย
“ดนตรีเล่นที่ไหนก็ได้นะ…พี่นะ” เขาพูดสุภาพแต่แน่วแน่
ตอนนี้เขากลับมาเป็นครูสอนศิลปะ ทั้งวาดภาพและดนตรี บางทีมีเพอร์ฟอร์แม้นซ์อาร์ตสีไวโอลินให้ทะเลฟัง บางคราแสดงในนาม บาบาโญ่ นาอีฟนาอีฟ
แม้กระทั่ง การมานั่งอยู่ใต้ต้นหูกวางตัดผมกันวันนี้ ก็ดูราวเป็นงานศิลปะชิ้นหนึ่งของโย่ง ไม่เพียงเครื่องไม้เครื่องมือตัดผมที่เขาเลือกสรรบรรจงมาอย่างดี กระจกโบราณ กรรไกรทองเหลือง ปัตตาเลี่ยนหลายขนาด ผ้าคลุมตัวสะดุดตา ดูตอนขนของลงจากรถมาริมทะเล แลละม้ายนักมายากลขนอุปกรณ์มาเปิดวงปาหี่ขายยา
ผมกลายเป็นส่วนหนึ่งในงานศิลปะจัดวางของเขาไปแล้ว แน่นอนเขาถ่ายคลิปเก็บไว้เพื่อนำไปลงประกอบเพลง
ผมถามว่า “ตัดผมนอกสถานที่แบบนี้คิดยังไง”
เขาตอบว่า “คิดแพงก็ไม่ดี คิดถูกก็ไม่ได้ แล้วแต่ให้…ก็แล้วกัน”
ทะเลมีตั้งหลายแห่ง แต่เขาเลือกจะยืมทำเลของบ้านชายเลขนมไทย… บ้านนี้เป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมด้วยกัน ยิ่งรู้ว่าเราจะมาเขายิ่งดีใจ เราจึงมีขนมไทยทานทั้งก่อนและหลังตัดผม คนทำขนมก็ออกจากงานธนาคารในเมืองใหญ่ จากพนักงานบัญชีของแบ๊งก์ใหญ่ วันนี้คืนสู่รากเหง้ามานั่งทำขนมไทยๆ
ชาวบ้านละแวกนั้น เดินดุ่มๆ มามองดู อยากรู้เราทำอะไรกัน…
ผมจึงได้เห็นได้ยินคนแถวนั้น มองทะเลแล้วรำพันว่า ก่อนนี้หาดทรายขาวเหยียดยาว เถาผักบุ้งทะเลเคยขึ้นเขียวแตกย่านออกปกคลุมไปทั่วเนินทรายชายหาด
ณ บัดนาวพื้นที่หาดขาวมันหดร่นเข้ามาทุกที บางจุดถูกกัดเซาะไปแล้ว
พวกเขาเข้าใจกันไปว่าทะเลบุกรุก ทางการแจ้งว่าเพราะภาวะโลกร้อน แต่แท้ที่จริงข้อมูลวิจัยบ่งบอกออกมาชัดเจนแล้วว่า เพราะทางการนั่นแหละสร้างสิ่งบุกรุกลงไปในทะเลก่อน ทิศทางของคลื่นจึงหักเหมากัดเซาะจุดอื่นแทน และยิ่งกระเทือนหนัก เมื่อเราคิดจะไปสร้างถาวรวัตถุเพื่อสกัดกั้น เมื่อนั้นคลื่นก็ยิ่งปั่นป่วนรวนเรไปกัดเซาะชายฝั่งซึ่งอยู่ถัดไปเป็นทอดๆ
ผลกระทบนี้ต่อเนื่องจนหาดทรายแถวนครศรีธรรมราช ลากยาวไปถึงสงขลา
พังเพเสื่อมทรุดทลายหายไปเป็นแถบๆ และยิ่งกระเถิบสร้างไปรุกล้ำทำร้ายกันต่อไปไม่รู้สิ้น อนาถนักทะเลไทยเมื่อต้องหายไปทั้งแถบ ด้วยข้อหาภาวะโลกร้อนแต่ไม่ยอมย้อนดูสาเหตุอันแท้จริง
ทั้งๆควรรื่นรมย์กับลมโกรกสุดท้ายก็ต้องมาสะท้านสะเทือนกับสภาพของหาดทรายและชายเล
เพราะที่ซึ่งกำลังตัดผมอยู่นี้อีกไม่ช้า ก็คงถึงคิวจะโดนกระทำซ้ำเติมต่อไป
(ขอบคุณภาพจาก ลุงโย่งบาร์เบอร์และตากล้อง)
ติดตามบทความใหม่ ๆ จากศุ บุญเลี้ยง ได้ทุกวันพุธ บน LINE TODAY และหากสามารถอ่านบทความอื่นได้ที่เพจศุ บุญเลี้ยง
