จัดรายการวิทยุเกี่ยวกับความรักมา 15 ปี นี่คือครั้งแรกที่มีน้องๆมาสัมภาษณ์ด้วยคำถามแนวนี้ สนุกคิดดีค่ะ
“พี่อ้อยคิดว่า AI จะออกแบบคนรักให้เราได้ไหม เดี๋ยวนี้เขามี Pheramor แอปฯ หาคู่ที่ใช้วิธีการนำตัวอย่าง DNA ตามหาคนที่เหมาะสมกับเรามากที่สุดแล้ว”
เคยได้ยินเหมือนกันค่ะ พอโหลด app เขาจะให้ซื้ออุปกรณ์ที่ชื่อว่าPheramor Kit แล้วเอามาปาด DNA บริเวณกระพุ้งแก้มของเรา แล้วส่งกลับไปให้กับทางบริษัท เขาก็จะสร้างโปรไฟล์ จากลักษณะ DNA ของเรา คราวนี้ไม่ต้องกังวลอีกต่อไปว่า จะเจอกับข้อมูลปลอมอีก เพราะนี่มันคือ DNA ใคร DNA มันของจริง หลอกกันไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละค่ะ เราแค่รู้ว่า โปรไฟล์ตรงปกแน่ แต่จะรักไหมมันคนละเรื่องนะ หุ่นยนต์หรือสมองกลประมวลผลด้วยสถิติ หลักการและเหตุผล แต่ “คน” ซับซ้อนกว่าหุ่นยนต์ไหนๆในโลก ถ้าวัดด้วยความเหมาะสมกับคนบางคน มีคุณสมบัติที่ใช่ทุกข้อ แค่ไม่ใช่คนที่เฝ้ารอ ก็ถือว่าทุกข้อตกหมด มันจบที่ตรงนี้
ล่าสุด มีอีก 1 app แค่ใส่เบอร์โทรศัพท์ ก็สามารถจับได้ว่าเจ้าของเบอร์ ไปเจอหรืออยู่กับใคร โอว…. ช่างสร้างความร้าวฉานได้รวดเร็วว่องไวจริงๆ ปัญหาคือ AI ช่วยให้เราจับได้ว่าเขาซื่อสัตย์ไหม แต่ AI ไม่ได้ช่วยให้คนนอกใจกลับมาเป็นคนดี และบางที รู้ว่าเขานอกใจ แต่เราก็ยังเดินหน้าจะทนต่อไป ถามว่า “รู้แล้วได้อะไร” ในเมื่อความจริงที่ได้ ก็ไม่ทำให้ใครสิ้นสุดความอดทน งั้นไม่ต้องไปรู้ค่ะ โหลดสารพัดเครื่องมือเพื่อไล่จับคนคิดไม่ซื่อ แต่ก็พร้อมจะยื้อ ทนให้คนไม่ซื่อทำร้ายต่อไป
“แล้วพี่อ้อยว่า คนจะตกหลุมรักกับหุ่นยนต์ ได้ไหม มันจะมาทดแทนความรักที่เราให้กับคนได้หรือเปล่า”
ดูน้องจะสิ้นหวังกับมนุษย์จริงๆซะแล้วนะเนี่ย เคยดูในหนัง ก็มีตั้งหลายเรื่องที่ทำให้คนตกหลุมรักกับโรบอท ในข่าวก็มีชาวจีนบางคน แต่งงานกับตุ๊กตายาง ก็เลยไม่กล้าบอกว่า “ไม่มีทาง” เพราะวันนี้สภาวะจิตใจของคน สับสนและซับซ้อนกว่าที่เคยเจอ แค่ยังเชื่อเสมอว่า ธรรมชาติสร้างความลงตัวบางอย่างให้กับสิ่งมีชีวิตบนโลกแล้ว ให้ทุกอย่างมีสองด้าน อยู่ที่ว่าเราจะหันมองด้านไหนเพื่อให้ชีวิตได้เดินหน้าต่อไปอย่างมีความสุขได้ตามสมควร สร้างให้มนุษย์เกิดมาคนเดียว แต่ถ้าไม่อยากเดินหน้าต่อไปอย่างโดดเดี่ยวก็ต้องมีสังคม สร้างคนให้หลากหลาย และเปลี่ยนได้ตามเวลา เพื่อให้เราเห็นคุณค่าของการรักษากันและกัน ถ้าสิ่งไหนเกิดแบบไหน แล้วต้องคงอยู่อย่างนั้นตลอดไป เราคงได้ใจน่าดู เจอคู่แท้ เลยดูแลเขาเป็นแค่ของตาย ก็รักฉันแล้วไง ใส่โปรแกรมไว้ ให้เป็นความรักแบบนี้ตลอดไป แต่มนุษย์ ไม่ใช่หุ่นยนต์ ตอนรักก็รักจริง ตอนทิ้งก็ไม่ได้โกหก เมื่อวานรัก วันนี้รัก พรุ่งนี้ไม่รู้ เราถึงต้องดูแลรักษากันดีๆ เพื่อจะทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไปได้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นได้ แต่ไม่มีอะไรไม่เปลี่ยนแปลง หรือเปลี่ยนไปไม่ “เขา”ก็ “เรา”
โลกสร้างมนุษย์ให้มีสองแขน แต่ความสัมพันธ์แบบแฟน สองแขนก็ควรกอดได้ทีละคน ถามหุ่นยนต์ก็คงไม่เข้าใจ๊ คล้ายๆถามชาวประมงก็คงไม่เข้าใจ๊ เหมือนในเพลง
ถ้าอยากสร้าง AI ไว้เป็นแฟนซักคนก็ทำเถอะ ถ้าคิดว่ามันสามารถชดเชย หรือเติมเต็มความรู้สึกในใจที่ไม่เคยได้จากมนุษย์คนไหนๆ มีหนังไซไฟ ที่พูดถึงเรื่องนี้ไว้อย่างมากมาย จำได้เรื่องหนึ่ง เป็นหนังที่รักมากชื่อ Bicentennial Man โรบิน วิลเลียมส์ รับบทเป็นหุ่นยนต์ชื่อแอนดรูว์ เขาอยู่กับมนุษย์มา 2 ศตวรรษ จนอยากเป็นมนุษย์ เขาพูดว่า เขาอิจฉาคนที่ร้องไห้ได้ บางทีเขาเสียใจแทบตาย แต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว สิ่งที่เขาอยากเป็นเหมือนมนุษย์ที่สุดคือ มีวันสุดท้ายของชีวิต เขาต้องผ่านความสูญเสียครั้งแล้วครั้งเล่า อยู่กับเด็กคนหนึ่งจนเขาเติบโตเป็นพ่อคน หุ่นยนต์ กลายเป็น ของเล่นจากรุ่นสู่รุ่น ดูเขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีลูกหลานแล้วก็จากไป การต้องเสียใจจากความพลัดพรากครั้งแล้วครั้งเล่า มันเศร้าเกินกว่าที่เขาจะทนไหว แต่เขาไม่มีวันตาย วันสุดท้ายไม่เคยมาถึงซักที บทละเอียดอ่อนดีเหลือเกิน หรือจริงๆ การที่มนุษย์ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป ทุกสิ่งมีวันสุดท้าย ทำให้เราเห็นคุณค่ามากมายของการมีอยู่ของทุกอย่างในโลก
ไม่รู้ได้คำตอบอย่างที่น้องอยากได้ไหม เพราะคำถามของน้องมาจากคน ไม่ใช่ AI ถึงทำให้พี่คิดอะไรต่อมิอะไรได้มากมายขนาดนี้ ใครจะรู้ อนาคตอันไม่ไกล อาจมี AI ช่วยตอบปัญหาความรัก เกิดจากการใส่โปรแกรม และสถิติที่ประมวลด้วยเหตุผลมากมาย แต่สุดท้าย เราคงไม่ใช่หัวอกเดียวกัน อย่างที่คนด้วยกันเท่านั้นจะเข้าใจ เพราะเรื่อง “ใจ” ใช้แต่ “หัว”อย่างเดียวไม่ได้ ความรัก ไม่ได้ใช้แต่ “เหตุผล” เราถึงไปรักคนที่ไม่ควรรัก app ใดๆหรือหุ่นยนต์ล้ำๆอาจแค่เพิ่มโอกาสให้คนสองคนได้เจอกัน แต่จะเดินหน้าด้วยกันไปได้ไกลขนาดไหนนั้น อยู่ที่ “ใจ”ของคนสองคนล้วนๆ
