ถือเป็นนักร้องอีกหนึ่งคนที่หลงใหลในการวิ่งมาราธอนตัวยงเลยทีเดียวสำหรับ "ณัฐ ศักดาทร" ที่ล่าสุดบินไปถึงโคเบะ เมืองเอกของจังหวัดเฮียวโงะ ประเทศญี่ปุ่น เพื่อร่วมวิ่งในกิจกรรม "Kobe Marathon 2017" ซึ่งครั้งนี้ได้เพื่อนรุ่นน้องอย่าง "เต้ย-พงศกร เมตตาริกานนท์" ไปร่วมวิ่งอีกด้วย แต่สิ่งที่นักร้องหนุ่มกลับค้นพบความสุขในการวิ่งนั้นจากแต่ก่อนที่มีจุดมุ่งหมายเพียงเส้นชัย แต่ครั้งนี้เจ้าตัวได้เผยถึงถึงอีกหนึ่งมุมที่รู้สึกเป็นความสุขที่ได้จากการวิ่งในครั้งนี้ว่า
วันนี้ได้เรียนรู้อะไรใหม่อย่างหนึ่ง :) ตอนแรกผมตั้งใจไว้ว่าวิ่ง #KobeMarathon2017 จะลองทำสิ่งที่ไม่เคยทำ บอกกับตัวเองว่าครั้งนี้จะ “วิ่งให้มีความสุขที่สุด” เพราะที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ลงงานวิ่ง ผมจะหมกมุ่นอยู่กับตัวเองค่อนข้างมาก ตั้งใจฟังเพลงในหูตัวเอง และพยายามทำสถิติให้ดีที่สุด มองเป้าหมายของทุกสนามเป็นตัวเลขที่เราต้องไขว่คว้ามาให้ได้เท่านั้น และเมื่อทำได้จริง มันก็มีความสุขนะ เพราะมันภูมิใจกับตัวเอง ที่เอาชนะตัวเองคนเก่าได้ แต่ในหลายๆครั้ง ก็ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองพลาดเก็บความสุขอีกรูปแบบบางส่วนไป เหมือนเราได้มาแต่ “ความสุขปลายทาง” แต่พลาด ”ความสุขระหว่างทาง” ไปอีกเยอะ ครั้งนี้เลยตั้งใจว่าเราจะไม่โฟกัสที่ตัวเลข แต่จะพยายามซึมซับความรู้สึกในทุกๆ ก้าวตลอด 42k ให้ได้มากที่สุด
ผมลองเปลี่ยนจากปกติที่ฟังเพลงที่มีคนร้อง มาเป็นฟังเพลงบรรเลงและเปิดเสียงคลอในหูให้ไม่ดังมาก จะได้ได้ยินเสียงบรรยากาศรอบข้าง คนญี่ปุ่นน่ารักทุกสนามที่ไปจริงๆครับ ครั้งนี้ก็เช่นกัน งานวิ่งปิดถนนจริงจัง และชาวเมืองทุกเพศทุกวัยก็ออกมายืนห้อมล้อมสองข้างทาง ทั้งเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ คนแก่ เพื่อช่วยกันตะโกน ファイト！頑張れ！(Fighto! Ganbare!) แปลว่า “สู้ๆ!” ผมวิ่งแบบฟังเพลงไปสักระยะ จน pace วิ่งเราคงที่ประมาณหนึ่ง ก็ตัดสินใจถอดหูฟังออกแล้วตั้งใจฟังเสียงรอบข้าง นี่จึงเป็นครั้งที่ผมได้ยินเสียง Fighto! Ganbare! ชัดที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ทำให้ได้รู้ว่าตลอดระยะทาง 42k ไม่มีช่วงไหนเลยที่ขาดเสียงเหล่านั้น ไม่มีช่วงไหนเลยที่ขาดกำลังใจจากรอบข้าง และมีหลายๆคนยืนรอข้างทางเพื่อยื่นมือมาให้เราแตะ ส่งต่อพลังบวกซึ่งกันและกัน ผมตั้งใจฟังเสียงเชียร์ และตั้งใจยื่นมือไปแตะมือคนแปลกหน้าทั้งหลาย ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกำลังใจเหล่านั้น และทุกครั้งที่มีคนยืนยิ้มรอแตะมือกับเรา ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกัน มันทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ รู้สึกขอบคุณพวกเค้า และรู้สึกขอบคุณตัวเองที่พาตัวเองออกมาเจอสิ่งดีๆ แบบนี้
พอไม่ได้โฟกัสกับตัวเองมากนัก เราก็ได้ยินสิ่งต่างๆ เห็นสิ่งต่างๆ สัมผัสสิ่งต่างๆ ได้ชัดขึ้น วิวทะเลข้างทางวันนี้สวยมากครับ สีหน้ามุ่งมั่นของเพื่อนๆ นักวิ่งที่ผมเหลือบไปเห็นก็ชัดเจนกว่าทุกครั้ง และสิ่งที่น่าแปลกใจคือ ผมวิ่งแบบนี้ไปเรื่อยๆ รับพลัง “ความสุขระหว่างทาง” ไปเรื่อยๆ แต่ผมกลับรู้สึกไม่เหนื่อยเท่าครั้งก่อนๆ ที่เราอยู่แต่กับตัวเอง มารู้ตัวอีกทีตอนกิโลที่ 30 ว่าเวลาเพิ่งผ่านไป 2 ชั่งโมง 40 กว่านาที ยังต่ำกว่า 3 ชม ตั้งเยอะ! ทำให้ผมเอะใจขึ้นมาว่า เฮ้ย! แบบนี้เราก็มีสิทธิ์ทำลายสถิติเดิมของตัวเองได้น่ะสิ (PB เก่า: 3:48:30)
12 กิโลสุดท้าย ผมกลับมาวิ่งโดยฟังเพลงบรรเลงอยู่พักนึง เพื่อรวบรวมสมาธิ+โฟกัส pace ตัวเองอีกครั้ง แล้ว 5 โลสุดท้าย ก็ถอดหูฟังออกแล้วรับพลังจากรอบข้างให้เต็มที่อีกครั้ง ช่วงสุดท้ายเป็นช่วงที่ยากที่สุด เพราะต้องวิ่งขึ้นสะพานสูงมากและยาวมาก แต่ผมก็กดเร่งความเร็วตัวเองเท่าที่จะทำได้ ตะโกนบอกตัวเองในใจซ้ำๆว่า “ทำได้! ทำได้! ทำได้!” จนในที่สุดก็เข้าเส้นชัย
และสิ่งที่ไม่ใช่เป้าหมายผมตั้งแต่แรกก็เกิดขึ้นครับ ผมทำลายสถิติของตัวเองลงได้! ได้ new PB : 3:45:03 ดีใจอย่างบอกไม่ถูก วันนี้ไม่ได้คิดจะมาเอาชนะตัวเองเลย อยากมาวิ่งให้มีความสุขที่สุด แต่ “ความสุขระหว่างทาง” ที่เราได้รับกลับเหมือนช่วยเพิ่มพลังให้กับเรา ทำให้เราได้รับ “ความสุขปลายทาง” ที่มากกว่าเดิมอย่างคาดไม่ถึงมาอีกด้วย
เพิ่งรู้วันนี้แหละครับ…ว่าเราไม่จำเป็นต้องเลือกความสุขแบบใดแบบหนึ่ง เพราะแค่เพียงเราเปิดรับมัน ความสุขระหว่างทางจะพาเราไปหาความสุขปลายทางเอง ดีใจที่ได้มาวิ่ง ดีใจที่ได้มารู้ ขอบคุณ #KobeMarathon สำหรับความสุขทั้งหมดในวันนี้ 神戸マラソン、幸せにしてくれてどうもありがとうございました。:)
#神戸マラソン ＃神戸マラソン2017
